Durven kijken naar Brussel

Juni 2007. Leuke dag en avond op het Brussels festival ‘Couleur café’. We wilden de nacht verder zetten al feestend in Brussel. Onbekend in Brussel, verdwaalden mijn vriendinnen en ik. Wat een leuke nacht moest worden, draaide uit op angstig dwalen rond Brussel Zuid.

We zagen enkel vieze wegen, niets gezellig, we maakten onszelf bang met de lugubere types die ons voorbij wandelden, we hadden het koud en vielen uiteindelijk in slaap naast de daklozen bij het station. Eerste trein ’s ochtends, bestemming: Antwerpen. Oef, op weg naar het bekende, mijn veilige thuishaven (al woonde ik in Borgerhout – voor anderen ook een ‘getto’, het is maar hoe je het bekijkt). Ik zwoer nooit meer naar Brussel te gaan als het niet echt nodig was. Wel… is dat even anders uitgedraaid. Wat ik wou studeren, kon alleen in Brussel. Daar ging ik. Op pad naar onze hoofdstad.

Intussen is mijn liefde voor Brussel bekend. Ik krijg meestal amper uitgedrukt in woorden wat het is dat mij zo naar deze stad drijft, vanwaar haar magnetische kracht komt. Bijzonder toch? Zo weglopen van een plek en er daarna van houden? Ja, dat is mogelijk. Ik wou een onbevangen houding aannemen, af en toe een andere bril opzetten en mijn eigen denken aanpassen waar nodig. En wat voor schoons heeft dat opgeleverd; ik leerde Brussel helemaal anders kennen.

Ik geniet van studeren in de Koninklijke Bibliotheek en daarna op weg naar huis de zon zien ondergaan op de kunstberg; de ongelofelijke mix van mensen: mannen in maatpak, toeristen, alternativos, schoolkinderen; het kuieren op het Vossenplein in de ochtend; het naar beneden roetsjen met mijn fiets en afzien wanneer ik weer naar boven moet; de markt van Brussel Zuid; de vele betogingen die de stad doen bewegen, Brussel lééft; de boswandelingen in het Zoniënwoud; cultuur en kunst door de vele musea, straatartiesten, gratis concertjes, de gekheid als er een voetbalmatch is -maakt niet uit welk land wint, nadien steeds een stoetje toeterende auto’s dat door de straten rijdt; de teleurgestelde gezichten als toeristen Manneke Pis zien; mijn bakker die zijn beste Nederlands boven haalt en ik mijn beste Frans.

Brussel heeft een bruisende energie die door de straten waait. Winter, lente, zomer, herfst, het centrum, Sint Gillis, Elsene, Schaarbeek, overal en altijd, al vraagt het een zekere openheid om deze te voelen. Ik hou van mensen die toegeven dat ze Brussel niet kennen en er eigenlijk wel eens heen zouden willen gaan. Ik ben blij dat deze mensen hun brein niet laten vertroebelen door wat de media ons voorschotelen.

Waarom –oh waarom – hoor ik dingen als: “Brussel, zo’n vreselijke stad”, “Ik zou er nooit willen wonen, zo grijs en vuil”, “Ben je niet bang daar?”, “Er wonen alleen maar allochtonen, dat is niet meer het echte België” . Waarom zeggen mensen die Brussel enkel kennen van de stations, de Nieuwstraat en de Grote Markt deze dingen? Brussel is zoveel meer dan dat.

Jammer dat angst en eenzijdige berichtgeving de gedachten van onze medeburgers voedt. Slechte raadgevers, als je ’t mij vraagt. Plan eens een uitstapje naar Brussel, vraag tips aan ‘locals’, wijk eens af van de voorgestipte paden af, verdwaal en ontdek Brussel. Je zou versteld kunnen staan!

Jammer ook dat die ‘allochtonen’ zo negatief in beeld blijven komen. Ik ben er blijkbaar ook eentje. Mijn vader is zwart en mijn moeder blank; het resultaat is dat ik bruin ben, niet geadopteerd, niet in Afrika geboren. Dat ik mij niet allochtoon voel. Dat ik trots ben op beide culturen en even Belg ben, als een echte Belg maar zijn kan.

In België, in Brussel, wonen nu eenmaal mensen uit alle werelddelen en culturen. Het heeft geen zin daarover te zagen of de tijd proberen terug te draaien. We moeten samenleven, de talenten van alle inwoners aanspreken, gebruiken en de meerwaarde zien. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is. Natuurlijk niet, want verscheidenheid in mensen brengt ook verscheidenheid in waarden, normen, meningen en attitudes mee. Maar: moeilijk gaat ook.

Moeilijk kan zelfs heel verrijkend en boeiend zijn. Ik geloof dat iedereen water bij de wijn moet doen. Laten we al eens bij onszelf beginnen, vriendelijk zijn tegen elkaar en positief de dag beginnen. We zijn toch allemaal volwassen mensen?

En ja, er zijn vervelende mannen op straat, maar waarom hoor ik niets over de boeiende en vriendelijke mensen?, sommige straten zijn überlelijk – maar de gezellige straatjes, pleintjes en vele parken dan? Er is werk aan de winkel, dat is zo. Maar: ik geloof in een positieve aanpak, in de kleine dingen, die ik nu al zie: hoe Nederlandstaligen hun beste Frans bovenhalen, en Franstaligen hun beste Nederlands. Of hoe beide talen gemengd worden in één zin. Leuk om te zien hoeveel moeite mijn buren doen. Om te praten, samen te leven, er het beste van te maken. Ten slotte, willen we allemaal hetzelfde.

Ik geloof in de kracht van positiviteit, durven kijken vanuit een ander perspectief, geduld opbrengen, proberen begrijpen, open staan voor nieuwigheden, vooroordelen aan de kant schuiven en kritisch zijn. Het zou mij en zoveel anderen oprecht blij maken als iedereen gewoon eens probeerde.

We zouden anders naar elkaar kijken. Echt naar elkaar kijken. Niet naar het uiterlijk, de huidskleur, de cultuur, religie, beperking, onzekerheid, het anders-zijn of de situatie van iemand, maar naar de persoon zelf. Of… naar de stad zelf.

Hannah Boakye is 23 jaar. Ze woont en studeert in Brussel

In de reeks >>Brieven uit Brussel<<

:::::::: Tussenin van Natacha De Rudder ::::::::

https://blerilleshi.wordpress.com/2012/12/24/tussenin

:: Brussel behoort niet enkel de pendelaar toe van Nathaniël Bovin::

https://blerilleshi.wordpress.com/2012/12/17/brussel-behoort-niet-enkel-de-pendelaar-toe

::Dochter van een zandneger van Danira Boukhriss Terkessidis ::

https://blerilleshi.wordpress.com/2012/12/10/dochter-van-een-zandneger

::::: De Vlaamse bril van Ibrahim Üçkuyulu:::::

https://blerilleshi.wordpress.com/2012/12/04/de-vlaamse-bril

:::::Verontwaardigd van Rabia Uslu :::::::

https://blerilleshi.wordpress.com/2012/11/27/verontwaardigd