Hoewel ik tweeëntwintig jaar oud ben en ettelijke cursussen humane wetenschappen heb ingestudeerd, weet ik nog steeds niet goed wie ik juist ben, wat ik wil doen en of ik me wel wil engageren. Wat ik wel weet is dat deze identiteitscrisis, die ik al van mijn vijftiende levensjaar bewust beleef, zich aftekent tegen het beeld van een polariserende stad.
Antwerpen mag dan wel de tweede grootste stad van België zijn, vaak komt ze over als een uit de kluiten gewassen dorp. Dat maakt haar net zo bijzonder en ik vind dit zowel aangenaam als storend. Wanneer je de binnenstad doorwandelt is de kans groot dat je een goede kennis tegenkomt met wie je een bruine kroeg induikt. Maar elk mes snijdt langs twee kanten. Zo kom je ook vaak de vrouw tegen die je hart heeft gebroken alsook ‘t goeike wiens hart je ongewild brak. Je hebt er niet dezelfde anonimiteit die je in andere steden wel kent. Het hoort er allemaal bij. Toch dondert het boven de kerktoren.
De stad Antwerpen is inderdaad geen grootstad, lijkt soms misschien wel op een dorp maar kent wel de grootstedelijke allure en bijgevolg ook haar problematiek. Die problematiek uit zich vooral in een verzadigd autoverkeer, een tekort aan betaalbare woonmogelijkheden, een hoge werkloosheidsgraad, ruimtelijke concentratie van etniciteit en een tekort aan scholen. Wist u trouwens al dat mijn Antwerpen ook onderdak biedt aan meer dan 173 nationaliteiten en daarmee net achter New York en Amsterdam staat? Natuurlijk weet u dat! Wederom, dat maakt haar net zo bijzonder.
Die superdiversiteit die Antwerpen kenmerkt is een onvermijdelijke toekomst die elke stad ter wereld in de huidige globalisering te wachten staat, dus ook verstedelijkt Vlaanderen. Dan resten er ons twee mogelijkheden om met die superdiversiteit om te gaan: proactief en met een kosmopolitische bril deze stedelijke evolutie omarmen of vastroesten in oude denkkaders over multi-culturaliteit en bijgevolg hopeloos achter blijven. De Vlaamse regering zou beter progressieve ideeën inzake migratie formuleren en die trachten toe te passen. Antwerpen als een proefbuis voor ideeën die zich later verspreiden naar de andere steden. Als adolescent en student die nu bijna vijf jaar in Antwerpen woont, vind ik deze problematiek zeer boeiend. Want als emancipatie in de lente van ‘68 tekenend was voor de jeugd, dan moet superdiversiteit dat zijn voor mijn generatie. De opwarming van de aarde, de eurocrisis en de Arabische lente zijn dat zeker ook maar dit is in het hier en nu veel bevattelijker voor mij. Als ik al mag spreken voor veel generatiegenoten wonende in Antwerpen dan ben ik er zeker van dat zij dit ook denken.
In mijn eigen identiteitscrisis word ik van links naar rechts getrokken. Ik heb soms veel vertrouwen in mijn generatie, soms helemaal geen. Zo denk ik vaak dat veel van mijn generatiegenoten niet maatschappelijk bewust zijn. Het zijn mijn donkerste gedachten: dat het net diegenen zijn die op een examen sociologie aan de UA een zeventien scoren die niet verder komen dan een straal van een kilometer rond de stadscampus.
Het hoger onderwijs moet mee investeren in de opvoeding van studenten door hen verplichte lessen op te leggen in verband met maatschappelijke kwesties. De sociale richtingen aan de Karel de Grote hogeschool maken hier dan ook hun speerpunt van. Zo zouden de colleges ‘Actuele Politieke Vraagstukken’ die gedoceerd worden door Dirk Geldof verplicht moeten zijn voor elke student in Antwerpen. En als de arbeidsmarkt betrokken werknemers zoekt, moet die afzien van het huidige diplomafetisjisme.
Dat ons maatschappelijk engagement te laag ligt, mag men ons niet verwijten. Het vergt veel moed om tegenwoordig nog in het openbaar je mening te verkondigen. Er staan altijd wel mensen met stickertjes klaar die je al te graag voorzien van een label. Ik wil op mijn 22 jaar geen label (socialist, emo, hipster, racist, yuppie, …) krijgen waar ik voor de rest van mijn leven mee geconfronteerd kan worden. Want als er nu één ding duidelijk is in deze nieuwe tijden van sociale media en dergelijke, dan is het wel dat alles wordt bijgehouden en alles publiek is. Zo kan je in een vingerknip evengoed worden uitgeroepen tot held als sociaal gelyncht. Hoe vaak mijn hart ook “doen!” roept, mijn hoofd zegt altijd “niet doen!”. Een lafbek? Misschien wel, maar ik speel liever op veilig in zo’n radicale vlakke wereld.
Toch zal ik altijd van Antwerpen en haar zomers houden. Want tijdens de zomer is de jeugd koning van de stad. Dan trekken we met ons allen naar gratis generator feestjes (Sunday Matinee) aan de Scheldekaaien. Dan voelen we die samenhorigheid en dansen onze problemen even weg. De dag nadien reconstrueren we al lachend de gebeurtenissen van die vage avond bij de bankjes van het Mechelse Plein. Naast het standbeeld van Willem Elsschot met het opschrift ‘Toch is ons aller vlees en bloede van de ene soort’.
Wout Verhoeven is 22 en student Sociaal Werk
De reeks Brieven uit Antwerpen
:::::::: Jonge mensen met goesting door Noëmi Degrauwe ::::::::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/05/06/jonge-mensen-met-goesting/
::: Waarom ik mij (nog) niet wil integreren door Yassine Channouf :::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/04/30/waarom-ik-mij-nog-niet-wil-integreren/
::::::::: Mijn park is wel mijn tuin door Zita Theunynck ::::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/04/22/mijn-park-is-wel-mijn-tuin/
:::::::::::: Wij – Zij = A door Ted Bwatu ::::::::::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/04/15/wij-zij-a/
:::::::: Kerkstraat, tussen Borgerhout en Seefhoek door Laura Los :::::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/04/09/kerkstraat-tussen-borgerhout-en-seefhoek/
:::::::::: Muziek toont de weg door Desmond Badu :::::::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/04/02/muziek-toont-de-weg/
::::::: Outsourcing naar het buitengewoon onderwijs door Rihab Hajjaji
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/03/26/outsourcing-naar-het-buitengewoon-onderwijs/
:::: Liever niets door Vincent Van Meenen ::::::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/03/19/liever-niets/
:::: Ik stik binnen uw norm door Amina Belorf ::::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/03/12/ik-stik-binnen-uw-norm/
:::: Over patsers en armoede door Nicolas Cosson ::::::
https://blerilleshi.wordpress.com/2013/03/06/over-patsers-en-armoede/
Volg de reeks Brieven uit Antwerpen op
https://blerilleshi.wordpress.com/
https://www.facebook.com/Bleri.Lleshi
Twitter @blerilleshi
Bleri Lleshi's Blog 
Wow, hoe eerlijk en hoe ontroerend geschreven en met de juiste insteek. En dat voor een 22 jarige zoeker, Jonge mensen hebben het inderdaad niet gemakkelijk om in de overkill aan info hun weg te vinden maar met deze focus geloof ik graag in deze jonge generatie.