Deze keer geen gezeur over Gas-boetes of neofascisten. Ook geen patsers, geen Dams, geen Vermeersch, geen De Wever, geen Bourgeois, geen Wilders, geen banken. Neen, ik wil even stilstaan bij een naamloze massa waarbij in vergelijking onze eigen problemen triviaal en nietig zijn.
Sommigen noemen het een tragedie. Maar dan impliceert men dat een ongelukkige samenloop van omstandigheden leidde tot waar we nu zijn. Uiteraard gaat het over Irak. Ik wil niet praten over de flagrante leugens die aan die oorlog gepaard gingen. Ook laat ik de folteringen, de ontvoeringen, de bombardementen, de executies, de plunderingen, het verarmde uranium, de miljoenen vluchtelingen voor wat ze zijn. Er stierven meer dan één miljoen mensen. Niemand weet exact hoeveel, want wie deed er in godsnaam moeite om bij te houden hoeveel Irakezen er stierven?
Het volstaat om te weten dat de Irak-oorlog een van smerigste oorlogen is die de mensheid ooit heeft gevoerd tegen een weerloos land in de naam van de allermooiste waarde: vrijheid.
Hoe gingen wij om met die oorlog, in het beschaafde en pacifistische België? En hoe gaan wij er nu nog mee om? Daar wil ik wel even bij stilstaan.
Het is een cliché dat we al zo vaak hebben gehoord: de wereld is een dorp geworden. Het post-modernisme bracht ons de idee dat de natie-staat en het nationalisme geen lang leven meer beschoren zouden zijn. Ook promootten vele ‘prominente’ intellectuelen de notie dat ideologie dood en begraven was. In feite waren de twee belangrijkste elementen die zouden leiden tot een antisolidariteitsgevoel met de Irakezen helemaal niet meer van belang: de natie-staat en ideologie.
Maar toch. Toen mensen solidair waren (volkomen terecht voor wie er toen aan twijfelde) met onze dorpsgenoten in Irak, bleek wat voor een ziekelijke dorpsmentaliteit zich heer en meester had gemaakt van Vlaanderen. Er werd een conflict geïmporteerd, klonk het! De vredesbeweging werd geportretteerd als een bende gewelddadige relschoppers. Eén dag na 11 november, de dag van de grote wapenstilstand, titelde De Standaard in 2002: “Anti-oorlogsbetoging relatief beheerst.” Die kop zegt al genoeg over de perceptie die er leefde bij de kwaliteitskrant De Standaard. Over kritische journalistiek gesproken…
En op hetzelfde moment was de haven van Antwerpen een van de belangrijkste logistieke hubs voor het vervoeren van militair materiaal dat in Irak gebruikt zou worden. Absurditeit alom in een land waar de splitsing van BHV… Ach.
Is het 10 jaar na die schandalige oorlog beter geworden met het solidariteitsgevoel van de Vlaming, of met de Vlaamse pers? Wel, het antwoord is teleurstellend.
Onze kranten stonden bol met gedetailleerde verslagen over de gebeurtenis van de eeuw: het Proces Kim De Gelder. Jerry Springer kon het niet beter doen dan onze Vlaamse pers. Dat het de tiende verjaardag was van een oorlog die gebaseerd was op een grote leugen was weinig nieuwswaardig. Dat oorlogsmisdadigers als Blair, Bush en Rumsfeld ongegeneerd kunnen rondlopen en pochen met hun daden is blijkbaar ook normaal. Stalin had het al voorspeld door te stellen dat één enkele dode een tragedie was, en een miljoen doden een statistiek.
Met de depolitisering van onze samenleving is ook de desolidarisering een feit. Er is een heel mechanisme aan het werk dat van solidariteit en politiek vieze woorden maakt. En solidariteit kan je, in de internationale context, niet loskoppelen van het anti-imperialisme. En die term wordt gemarginaliseerd en bewust gelinkt met het extreem-linkse gedachtegoed.
Bovendien is het tegenwoordig fancy om te zeggen dat politiek je niet interesseert, of dat je apolitiek bent. Uiteindelijk zijn politici maar mensen die jou vertegenwoordigen in organen die de wereld controleren. Hierdoor hebben onze politici miljoenen mensen op hun geweten, en gijzelen ze honderden miljoenen mensen in een spiraal van armoede en geweld. En als jij als individu denkt jezelf vrijgepleit te hebben van die medeplichtigheid met een goedkoop statement als: “politiek interesseert me niet”, dan ben je eigenlijk geen haar beter. Want die gewetenloze politici hebben jou gecreëerd, het ideale schepsel dat anderen voor zich laat nadenken en dat nooit in opstand zal komen als er misdaden in zijn naam plaatsvinden. Jouw stilte is hun bron van legitimiteit.
In Irak kostte die stilte één miljoen mensenlevens. Zwijgen was toen de weinig eervolle weg naar het zwarte goud.
Yassine Channouf is publicist. Zijn column Boze Bruine Borgerhoutenaar (BBB) verschijnt maandelijks op Bleri Lleshi’s blog.
Volg de columns op
https://blerilleshi.wordpress.com/
Bleri Lleshi's Blog 
Hoe kleur je je leven. Ik heb niet t verlangen ten strijde te trekken, ik voel me niet verantwoordelijk voor beslissingen van Politici en ervaar dit statement als een beschuldiging, niet verbindend. Ik ben er zeker van dat politici ook mensen zijn die evenveel worstelingen doorgaan als wij zelf. Wij maken fouten, zij maken fouten. De impact van hun fouten is veel groter dan die van onze fouten. Wat is de motivatie ? Angst, meer willen, grootste beste zijn, speciaal en uitzonderlijk willen zijn uit angst niet gezien, gekend of bemind te zijn? Verbinding, zorg voor leefplek, onszelf, anderen naast je? Ik kies voor de weg van verbinding, ik hoop dat deze instelling groeit, dragen en gedragen worden in de dingen die we als mens nodig hebben vind ik waardevol, tot heden zie ik dit voor mezelf enkel op kleine schaal …
In de Iran-Irak-Oorlog (80-88) hebben circa 1,6 miljoen mensen het leven verloren. Het vredelievende Irak zette toen op grote schaal chemische en biologische wapens in. De Golfoorlog van 1990-1991 was een oorlog in 1990 en 1991 waarbij Irak aanvankelijk Koeweit binnentrok en veroverde, en later door een internationale coalitie, geleid door de Verenigde Staten én met een mandaat van de Verenigde Naties (VN), weer uit het land werd verdreven.