Politieke leugens

Heel het jaar doen ze bijna niets, ons kibbelkabinet, en zelfs in tijden van nood, waarin we hen meer dan ooit nodig hebben om knopen door te hakken en met de vuist op tafel te slaan om een beslissing, wat deze ook zou mogen zijn, te maken, doen ze meer dan niets. Zouden ze gewoon gezwegen hebben, was de frustratie niet zo gigantisch groot geweest. Wat wel de frustratie doet stijgen, is dat politici spreken in verkeerde woorden. De conventie van Genève negeren. Zeggen dat het niet onze schuld is en daarmee ontkennen dat Europa een rol speelt in de ontwikkelingen in het Midden-Oosten is ronduit een kinderachtige leugen. Kijk maar naar de wapens die daar circuleren en van Belgische makelij zijn, maar ook zeggen dat de vluchtelingen in de Tweede Wereldoorlog wisten dat het niet lang meer zou duren, is ronduit belachelijk. Ook uitspraken over de huizen in het land van herkomst en de recuperatie van het verdronken kind Aylan waarmee een politica de moslimgemeenschap aanspreekt om verantwoordelijkheid op te nemen, is schrijnend. Verstandiger was om de eigen partijvoorzitter aan te spreken die begon over “schuld” en zijn verantwoordelijkheden, als belangrijke politicus, eerder afschoof.

Velen noemen het “domme uitspraken”, maar domme uitspraken hebben we niet nodig nu. We hebben politici nodig die weten waarvoor ze staan en zeggen wat ook verwezenlijkt kan worden. Die politici hebben we nu niet, hebben we de rest van het jaar ook niet gehad. Zij zijn het geweest die ons sociaal stelsel hebben afgebouwd en erop hebben bespaard. Nu gebruiken ze juist onze sociale zekerheid als “argument” om hun onverdraagzaamheid en gebrek aan daadkracht te gronden wanneer ze spreken over de vluchtelingencrisis.

Het maakt me niet uit welke partijen er in de regering zitten. Onze democratie laat toe dat de meerderheid kiest en die keuze respecteer ik. Het gaat me ook niet om wat voor beslissingen ze maken en wat hun meningen zijn. Ik wil, net zoals vele anderen, gewoon dat politici niet meer liegen om stemmen te winnen, om de pot draaien en beloven wat ze nooit, maar dan ook nooit kunnen waarmaken om in te spelen op wat de meerderheid van de bevolking horen wil. Het zou strafbaar moeten zijn. Zoveel betaald krijgen uit het belastinggeld om populistische uitspraken te doen en in te spelen op de nabijheid van oorlog, het terrorisme, de crisis en de toekomst. Wij willen geen profiteurs die ons leiden.

Aan de wereld en vooral aan Europa rest mij te zeggen dat we niemand nodig hebben die liegt, dat we niemand horen te betalen die doet alsof, vergeet wat hij gisteren gezegd heeft en morgen weer zegt wat hij eergisteren zei, die cijfers ontkent of negeert en precies zegt wat zijn achterban horen wil. Onze democratie is gekaapt door zij die er de mond vol van hebben, die de mond vol hebben van de waarheid, maar niet durven zeggen dat ze eigenlijk niet durven spreken. Niets dan wijzen naar elkaar. Genoeg. Wij willen dat u doet, meer dan u spreekt. En dat u juist spreekt op het moment dat we u horen willen. U heeft onze democratie gekaapt.

Maar we hebben u toch niet nodig op dit moment (we hebben ze wel nodig om structureel verandering te brengen, maar laten we dat even vergeten). Wij zijn mensen voor elkaar en wij vangen op wie strompelend uit de oorlog en de armoede deze kant op komt. Wij wijzen niet naar elkaar, wachtend tot de ander zijn handen uit de mouwen steekt. En wij haasten ons ook niet om ons te profileren op de kap van de allerkleinsten, om hen te criminaliseren en soms zelfs als terroristen af te schilderen terwijl ze vluchten voor terreur en oorlog. Waar de internationale gemeenschap, zij die met stropdassen en aktetassen verdragen tekenen en deze niet nakomen, hebben wij, de gewone mens, nooit een verdrag getekend maar staan we klaar met man en macht om de menselijkheid terug leven in te blazen.

Aya Sabi is columniste

https://blerilleshi.wordpress.com

https://www.facebook.com/Bleri.Lleshi

@blerilleshi