Ik prevel in mijn slaap, verlies voortdurend de grip op dromen en herschrijf het verhaal, neem bij de kraag tot de bodem verdwijnt. Ik spuug in gezichten, toch gijzel ik bewonderaars. Verdoemd is alles mij toegestaan.
Ik werd geboren terwijl de eerste mensen doolden in hun zoektocht naar water en warmte. Toen ik het levenslicht zag, was de wereld nog onbereikbaar ver en de aarde wentelde zich trager rond haar eigen as. Ik herinner me dat de nachten droog en vochtig waren. Zwart, waarin sterren schitterden in stilte. Elke ochtend klaarde de hemel op, maar steeds meer zag ik de wolken die onweer voorspellen zouden. Er vielen vogels uit de lucht.
Ik fluisterde toen spreken verboden was en ik heb gezwegen toen ik gedwongen werd te praten. Ik maak de geschiedenis. Ik maak het leven zoals ze is.
Ik heb volkeren in oorlogen getrokken en hen doorheen bombardementen gesleept, hen gesust en aan hun bed gewaakt. Want ik leerde hen slapen terwijl de hemellichamen zich bewapenden. Hoewel ik zelf niet slaap. Zoals ik niet sterf. Zoals ik enkel geschapen ben.
Ik heb koningen onthoofd en arme sukkelaars vleugels van was gegeven die niet smolten hoe hoog ze ook tegen de zon vlogen. Ik ben verboden, maar nooit weg geweest. Ik schuil niet, want niets krijgt mij klein.
Ik kon massa´s de straat opjagen en deed landen draaien en keren, deed ze revolteren. Niemand kan mij vangen. Ik ben niet te definiëren. Ik ben alles. Ik vul leegtes en roep vragen op. Ik vertel en verberg. Ik ben waarlijk mysterieus.
Ik stof het bestaan af, graaf tot in de diepste lagen van het leven, ontdoe de mens van huid en haar, van omhulsel en laat hem berooid achter. Verweesd en dan open ik mijn armen en zeg: Kom maar. Laten we gaan, naar waar de dagen lief voor je zijn.
Ik haalde muren naar beneden en veegde grenzen weg. Ik heb de wereld verkleind en de mens tot mens gemaakt. De aarde van haar zwaartekracht beroofd. Ik heb afstanden verschrompeld en de wereld op haar grondvesten doen daveren.
Daar, waar de noten van het universum gezongen worden, waar de vergankelijkheid van alles vertraagt en waar een mens weer mens is, omdat zijn ziel wordt blootgesteld aan schatten die niet vastgenomen kunnen worden. Waar het gevoel zich heet opstapelt. Daar wordt de afstand pas echt overbrugbaar en daar vindt u mij.
Treurend om de mens die denkt dichtbij elkaar te zijn, omdat de wereld elkaar ontmoet in grootsteden, op sociale media en in het centrum waar industrie, technologie en welvaart samenkomen. Ik treur want eigenlijk doen zij er alles aan om elkaar mijlenver te houden. Ze vechten om normen en waarden, om verheven en neergehaalde culturen. Op sociale media vinden zij hun weg niet tussen de geventileerde en ongeventileerde meningen. Ik treur omdat ze zo focussen op taal, want er is een moment waarop alle woorden verbrokkelen. Ik treur omdat ze denken dat ze de wereld overwonnen hebben, terwijl er nog altijd natte bootjes verdrinken in de Middellandse Zee terwijl vakantieschepen probleemloos voorbij varen.
Ik ben de kunst die liefheeft. Onvoorwaardelijk liefheeft. En nu knippen zij in mijn rokken en draaien mijn geldkraan potdicht. Ze danken mij af en vergeten dat ik hen eeuwen door de geschiedenis heb gezeuld.
Ik, de kunst, heb de wereld verdicht, heb mensen dichtbij elkaar gebracht en u, u maakt haar alleen maar groter.
Aya Sabi
Deze tekst werd uitgesproken tijdens De dag van cultuureducatie 2015 in Antwerpen
https://blerilleshi.wordpress.com
Bleri Lleshi's Blog 
Reblogged this on Kaat Kladdert.