Wat ooit je lievelings-T-shirt was, kan jaren later veranderen in een stofdoek waarmee je je tv afstoft. De mensen waar je destijds naar opkeek, acht je nu misschien minder dan jijzelf. Liefde kan veranderen in haat en wat ooit belangrijk was voor je, kan betekenisloos worden. Er komt wellicht een tijd dat je vrienden vreemden zullen worden. Pijn verzacht, herinneringen vervagen, en je mening over een bepaald onderwerp kan veranderen.
Mijn mening over de Turkse & Marokkaanse plattelandscultuur bij een groot deel van de allochtonen in België? Die blijft al jaren steevast overeind omdat die al jaren niet is veranderd. Niet is geëvolueerd. Sorry, maar ze is vrouwonvriendelijk.
Ik vind het allereerst erg dat jonge allochtone meisjes binnenshuis worden gehouden. Letterlijk binnen. In de living, tv kijkend of surfend. Of in de keuken, al kokend. Of in hun kamer, muziek aan en dansend voor de spiegel. Terwijl hun klasgenoten zich op donderdagavond te pletter amuseren op feestjes, zitten de allochtone meisjes thuis. Ze mogen niet mee. Vanzelfsprekend mogen ze niet dansen met een jongen, niet drinken noch roken, ze mogen niet op vakantie met vriendinnen, ze mogen zich niet te strak en niet te kort aankleden, niet te opvallend maquilleren. Ze mogen niet verliefd worden, niet ‘daten’ en al zeker geen relatie hebben. Over kussen & andere seksuele gebruiken spreek ik zelfs niet. Daar heerst stilzwijgend een taboe over.
Terwijl de buitenwereld broeit van netwerken die iets kunnen betekenen voor je carrière, of van opportuniteiten die moeten gegrepen worden, krijgen onze meisjes niet de kans zich te ontplooien. Hoe kan je vriendschappen creëren met autochtonen als je fysiek niet aanwezig mag zijn op plekken waar zij zich bevinden? Jongens daarentegen, genieten wel van deze vrijheden. Hoe is dit eerlijk als we allebei dezelfde cultuur en godsdienst beleven?
Het recht op studeren krijgen onze meisjes wel. Zolang ze daarvoor niet op kot hoeven. Want op kot willen, is een revolutionaire wil. Daarvoor moet men ten strijde trekken. Tegen je ouders, je broers, je nonkels, je buren, je straat, je wijk, je stad en de gehele gemeenschap. Want iedereen heeft er een mening over. En de eersten die op kot wilden in de familie, hebben het altijd het zwaarst te verduren.
Toen ik in het middelbaar zat, mochten mijn vriendinnen niet mee gaan zwemmen omdat er mannen in het zwembad mee zouden kunnen zwemmen. Of omdat bepaalde lichaamsdelen wiebelen tijdens het joggen, en omdat dit provocerend kon zijn voor de omgevende mannen, was meejoggen met me uitgesloten voor een vriendin. Het recht op sporten beperkt zich vandaag de dag nog steeds vaak binnenshuis voor vele allochtone meisjes.
De beperkingen houden nooit op. Zo mocht ik van mijn vader niet werken in de horeca. Ironisch toch als je weet dat ik jarenlang ervaring heb in het opdienen thuis? Onze gsm’s staan altijd op stil, we zijn voortdurend stiekem dingen aan het doen, we zijn aan het verbergen, aan het liegen. Eigenlijk worden we verscheurd door 2 identiteiten. Onze eigen culturele en religieuze identiteit die van ons iemand maakt waaraan we onmogelijk kunnen tippen, en de identiteit van andere leeftijdsgenoten op school, op het werk… Want geef nu eens eerlijk toe, het heeft een invloed op ons. Andere religies, andere gebruiken, andere normen en waarden hebben een invloed op ons. Zeker als je samen op school of op werk meer uren spendeert dan thuis? Als tiener wil je toch gewoon meefeesten? En u mee amuseren met de rest? En wat is er in godsnaam mis met verliefd worden?
Kijk het is altijd makkelijk om kritiek te leveren op een andere cultuur of een andere gemeenschap. Maar de eigen tekortkomingen van onze eigen cultuur onder de loep nemen, vereist een ander soort durf.
Iedereen weet dat bovengenoemde regels die onderdrukking genereren ook voor jongens gelden. In theorie dan. Want in de praktijk worden enkel de meisjes hierop gecontroleerd. Het zijn de vrouwelijke schouders die de zwaarste lasten moeten dragen. Want ik ken geen enkele jongen die niet mocht zwemmen of joggen of werken in de horeca. Ik ken ook geen vader die zijn zoon achtervolgde om hem met zijn vriendin op heterdaad te betrappen. Discotheken zijn tegenwoordig stampvol met Turkse en Marokkaanse jongens. Heb je een onkel die elke avond drinkt? Erg, maar als dit je tante was.. wajauw.. dubbel zo erg. Twee maten, twee gewichten…
De sociale controle binnen onze gemeenschap, vooral gericht op vrouwen, werkt belemmerend voor de persoonlijke ontplooiing. Zo blijkt ook uit de cijfers. Volgens de “Lokale Inburgerings- en Integratiemonitor” werken amper 34% van de allochtone vrouwen. Als we deze cijfers vergelijken met autochtone vrouwen, die met 73% aan het werk zijn, verliezen we grandioos.
Volgens mij liggen de oorzaken van deze dramatische cijfers in de bovengenoemde indicatoren, in combinatie met de racisme en discriminatie in België. Bijna nergens in Europa zijn zo weinig migranten actief op de arbeidsmarkt. Volgens onderzoek zijn daar twee redenen voor: racisme en discriminatie op de arbeidsmarkt en ongelijkheid binnen het onderwijs. Allochtone vrouwen moeten een strijd voeren tegen dubbele onderdrukking.
Ik vind dat we minder binnen, meer buiten moeten zijn. We moeten minder gehoorzamen, en meer zelf beslissen wat wél en niet kan. Assertiever zijn. Ouders moeten leren hun dochters vertrouwen, ze moeten leren loslaten. Wij moeten opkomen voor onszelf en voor onze rechten. En liefst op jonge leeftijd want het is dan en daar dat je verdere werk-, school- en sportleven wordt bepaald.
Fatmagül Dinc is columniste. Haar column Het ongehoord woord verschijnt maandelijks op Bleri Lleshi’s blog.
Volg de columns op
https://blerilleshi.wordpress.com
https://www.facebook.com/Bleri.Lleshi
Fatmagül Dinc is columniste. Haar column Het ongehoord woord verschijnt maandelijks op Bleri Lleshi’s blog.
Volg de columns op
https://blerilleshi.wordpress.com
Bleri Lleshi's Blog 
Grotendeels mee eens. Het is niet enkel de “plattelandscultuur”. Mensen uit stedelijke gebieden in Marokko of Turkije kunnen even conservatief zijn of nog erger dan de mensen uit het platteland die ze zien als “achterlijk” of “te religieus”.