Migratie, toen en nu // De zoektocht naar het thuisgevoel

Tijdens de eerste dagen op mijn Vlaamse lagere school kwam ik al snel tot de conclusie dat ik het enige kindje was van vreemde origine. Bijgevolg werd ik voortdurend bestormd met de vraag: ‘Waarom zijn jullie naar België verhuisd?’ . ‘ Het leven hier is beter’, klonk makkelijk genoeg om mijn nieuwsgierige klasgenootjes en mezelf ervan te weerhouden verder in detail te treden. Eerlijk gezegd wist het antwoord op die vraag zelf niet, noch wat een ‘beter leven’ betekende.

Ik ben geboren in een klein stadje in het noord oosten van Albanië. Daar waar je in de winter je weg moet zoeken door de sneeuw en in de zomer het geluid van de trommels galmt tussen de appartementsgebouwen bij elk trouwfeest. Mijn ouders, beide afgestudeerd in rechten, hebben elkaar in datzelfde stadje leren kennen en hebben er hun toekomst en carrière opgebouwd. Als klein meisje zocht ik mijn weg tussen de wetboeken die in het huis rondslingerden en de politieke discussies tijdens het avondmaal. Ik was er op heel jonge leeftijd van overtuigd dat ik ooit in hun voetsporen zou treden.

Mijn vader ging al wel eens vaker voor een langere periode naar het buitenland voor zijn werk. Hij is een geboren avonturier en grijpt elke kans die hij te pakken krijgt om de wereld te verkennen. Op mijn 4de jaar nam hij ons mee naar Turkije, mijn allereerste ‘verre’ reis, wat in die tijd in Albanië niet voor iedereen was weggelegd. Hij leerde mij meteen ook een waardevolle en onvergetelijke levensles. Dat ik nooit mag vergeten dat er een wereld voor me open staat zolang ik er zelf voor open sta. Ik was 6 jaar toen hij me vertelde dat het deze keer een ongewone reis zou worden. De blik in zijn ogen en de manier waarop hij me voor een laatste keer knuffelde, verklapte dat het lang zou duren voor we elkaar zouden terugzien. Hij trok als eerste naar België om onze aankomst een jaar later gemakkelijker te laten verlopen. Er geen nacht voorbij dat ik niet droomde van die aankomst.

Vandaag bevind ik me in het hartje van België en kijk ik terug op de voorbije 13 jaar. Eén van de grootste uitdagingen van mijn migratieavontuur was, en is nog steeds, opgroeien en mezelf ontdekken tussen een mix van verschillende culturen en gemeenschappen. Zoveel gemeenschappen die lijden aan een gebrek aan communicatie en zich manifesteren als kolonies. Groepen mensen uit alle hoeken van de wereld die op zoek zijn naar een thuis. Mensen met gelijkaardige achtergronden die samenkomen en je niet zomaar in hun comfortzone toelaten, enkel om te beschermen wat nog overgebleven is van hun oorspronkelijke gewoontes en tradities.

Ik heb geleerd om me niet te laten bestempelen, door geen enkele van deze gemeenschappen, maar vooral ook om mezelf niet te bestempelen. Ik heb geleerd dat anderen insluiten belangrijker is dan ingesloten worden, hoewel ik heel lang heb geworsteld met het gevoel nergens bij te horen. Ik ben op mijn 7 jaar naar België verhuisd waardoor ik voor het grootste deel hier ben opgegroeid. Hoewel ik zeer jong was, staan die 7 jaar nog steeds in mijn geheugen gegrift en het lijkt alsof het nog maar gisteren was. Ze hebben dan ook een groot deel van mijn leven hier beïnvloed.

Ik keerde na 8 jaar voor het eerst terug naar Albanië en betrapte mezelf erop te zoeken naar het ‘thuis’-gevoel. Hoewel de omgeving en de mensen vertrouwd aanvoelden, wist ik dat het nooit voor mij bestemd was om er te leven. De stad waar ik geboren ben, leek plots geen stad meer maar een verscholen dorpje ergens in het nergens. Ik ontdekte dat ik ook voor de mensen daar een vreemdeling ben, terwijl ik nochtans na al die jaren de taal nog steeds perfect beheers en de cultuur en tradities respecteer. Zou ik er permanent terugkeren? Die kans bestaat voor mij persoonlijk niet. Maar ook hier in België zie ik mezelf niet helemaal, dat ‘thuisgevoel’ ontbreekt nog steeds.

Vandaag ben ik 20, oud genoeg om me ervan bewust te zijn dat er destijds verschillende factoren speelden die mijn ouders het duwtje in de rug gaven om drastische beslissingen te nemen. Beslissingen die de rest van ons leven zouden beïnvloeden. Dat ‘op zoek zijn naar een beter leven’ nogal vaag en relatief is en dat het leven een voortdurende zoektocht is, ongeacht je afkomst of situatie.

Toch kan ik het niet helpen dat ik me steeds weer opnieuw afvraag wie ik zou zijn geworden als de omstandigheden anders waren geweest. Mijn migratieavontuur heeft ertoe geleid dat ik vandaag en hier behoor tot een generatie die overspoeld wordt door keuzes, omringd wordt door verschillende culturen, levenswijzen en mogelijkheden die het er niet makkelijker op maken om je eigen weg te zoeken. Het idee dat mijn ouders ergens anders helemaal opnieuw begonnen zijn en –gelukkig- geslaagd zijn in hun opzet, fascineert me en spoort me elke dag meer aan om ooit hetzelfde te doen, ergens anders.

Mijn zoektocht naar geluk is oneindig en een dagelijks avontuur waar ik me steeds, zoals mijn vader me leerde, al strijdend voor openstel.

Mira Kola Kaloshi is 20 jaar

Foto © Safiye Bingöl

http://sbinphotography.blogspot.be

Ben je tussen 15en 30 jaar en heb je migratieachtergrond? Mail je brief naar ovbrussels@gmail.com. Wie weet wordt hij gepubliceerd op Knack.be, of op de blog van Bleri Lleshi.

:::::: Zijn droom, mijn land door Mustafa Tokgoz ::::::

https://blerilleshi.wordpress.com/2014/02/19/migratie-toen-en-nu-zijn-droom-mijn-land/

::::: Van Olivier Twist naar Indiana Jones door Saliha El Mouzghibati :::

https://blerilleshi.wordpress.com/2014/02/12/migratie-toen-en-nu-van-oliver-twist-naar-indiana-jones/

:::: Sterke vrouwen door Francisca Perez Ortega ::::::

https://blerilleshi.wordpress.com/2014/02/05/migratie-toen-en-nu-sterke-vrouwen/

::: Een ode aan ongeletterde beschaafden door Yassine Channouf ::::

https://blerilleshi.wordpress.com/2014/01/22/migratie-toen-en-nu-een-ode-aan-de-ongeletterde-beschaafden/

:::: Erbij horen zonder sollicitatiegesprek door Rose-Lima Van Keer ::::::

https://blerilleshi.wordpress.com/2014/01/16/migratie-toen-en-nu-erbij-horen-zonder-sollicitatiegesprek/

::::::: Een brug door Ted Bwatu ::::::

https://blerilleshi.wordpress.com/2014/01/08/migratie-toen-en-nu-een-brug/