Provocerende cijfers aan de Schelde

Antwerpen had een begroting klaar. En wat voor een. Een opgestoken middenvinger naar de federale overheid, zo catalogeerde politiek journalist Bart Brinckman het beeld dat ze moest scheppen. Want, u gelooft het nooit, het Antwerps gemeentebestuur meent dat ‘he who governs least, governs best’. Tenzij het om marihuana gaat, uiteraard.

Elk mantra dat de N-VA de voorbije maanden propageerde passeerde dan ook de revue en verschool zich moeiteloos in krantencolumns en nieuwsuitzendingen: geen belastingverhoging, ontvet de staat en eigen verantwoordelijkheid. Ideologisch discours eerst, en de gemeentelijke pensioenproblematiek haast zonder moeite opgelost. Dat niemand daar eerder aan gedacht had. Aan de Schelde geen marxistische belastingregering, daar kan u van op aan. Vlaanderens grootste stad gaat het land redden. Eindelijk, gezond verstand. Men schreeuwt het van de daken en in de televisiestudio’s, dat de federale regering er nog iets van leren kan, want De Wever doet wat Di Rupo niet vermag. Of de cijfers kloppen leert u later, rond november ergens, maar het marketingdepartement van de N-VA verdient alvast een schouderklopje.

Men kon de pers er van verdenken haast verbatim te citeren uit het perspraatje van het gemeentebestuur. Of de oppositie al inzage gekregen had? Bijzaak. In Terzake werd aan de blijde gebeurtenis een sfeerreportage gewijd, waar men bij gebrek aan inhoudelijke stof dan maar politieke journalisten van andere media aan het woord liet.

Het is immers moeilijk om cijfers te kaderen die in een mapje worden aangereikt. ‘Opmerkelijk’, dat was deze begroting, zo onthielden we. Duizend vierhonderd twintig (1420) ambtenaren minder. Dat is een cijfer. Conclusie bij dit cijfer: het stadsbestuur maakt harde keuzes. Nu ja, hoe hard is een keuze als ze in het eigen plaatje past? Eerst in eigen vel snijden, werd geschreven. Of een gelegenheidscoalitie daadwerkelijk vereenzelvigd kan worden met het ambtenarenapparaat of de socioculturele sector in ‘t Stad, daar kan een kanttekening of twee worden bijgeplaatst. Het lijken uiteindelijk toch eerder de sectoren te zijn die De Wevers partij al langer argwanend bekijken, die in de hoek dreigen te zitten waar de klappen vallen. Of de N-VA en ideologische medestanders werkelijk zoveel vel zullen moeten laten, mogen we daar nog aan twijfelen?

Cijfers kunnen uiteraard van overal komen, dat weet ook staatssecretaris voor Ambtenarenzaken Hendrik Bogaert (CD&V). Deze betwistte de feiten dus op Twitter. Met eigen percentages toonde hij op zijn beurt aan dat de federale regering reeds Barts besparing had doorgevoerd. Onterecht krediet voor Antwerpen! In de pers lazen we dat dit een aanval was op De Wever, zelfs al leek het meer op een kritiek op berichtgeving die we over het Antwerps budget te lezen kregen. Dat de weerlegging past binnen de 140 tekens rijke twitterwereld betekende natuurlijk wel een Spartaanse omkadering, en de obligate krantenartikels die zich op de twitterende staatssecretaris baseerden leken daar weinig aan te veranderen. Verkiezingsinvalshoeken primeren, en journalistiek Vlaanderen is verknocht aan het oplijsten van cijfers en percentages. Spijtig genoeg verklaren ze met deze bomen zelden het bos.

Dit gebrek aan duiding mag wel wat meer wenkbrauwen in de plooi werken, want met het thema van de gemeentebudgetten is voor de politieke media de toon voor de verkiezingen van 2014 gezet. Opmerkelijk, want voor de verkiezingen waar onze vertegenwoordigers op gewestelijk, nationaal en Europees niveau moeten kiezen zijn de gemeenten plots het thema.

Waar De Wever zit, daar ligt het zwaartepunt. Lichtbak De Wever maakte dat de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 rond nationale thema’s draaiden, en lijkt nu de nationale verkiezingen van 2014 een gemeentelijk cachet te bezorgen. Inzet? De besparingsdrift. Deze moet niet worden getemperd. Kijk, zonder handen, zonder lasten! Dat het debat zo blijft steken in het riedeltje dat de gewraakte austerity als horizon heeft, wie maalt daar om?

De pensioenproblematiek is symptomatisch voor een algemene malaise, en dat is die van de budgettaire beweegruimte.  Wie betaalt wat? Wie is sadomasochistisch genoeg om het zelf op te lossen, en wie denkt er in ‘s hemelsnaam aan de kinderen? De financiële crisis, de Europese schuldencrisis en al haar gevolgen moeten zo worden opgelost binnen de optiek van het huishoudelijk budget. De cijfers lijnen af, maar verklaren niet. Is het überhaupt nog mogelijk om een andere politieke weg dan die van austerity te bewandelen, of blijven we schuiven met accenten?

Net nu de Europese verkiezingen zich aandringen, en we het over de grote lijnen van het beleid kunnen hebben, gaan we zwaaien met het gemeentelijk niveau.  Niet de City, maar zij die de City enkel maar van het journaal kennen, moeten schuld bekennen en boete doen. Enkel zo oogst men verantwoordelijk applaus.

Nathaniël Bovin is columnist. Zijn column De Façadeklacher verschijnt maandelijks op Bleri Lleshi’s blog.

http://nbovin.wordpress.com

Twitter @nbovin

Volg de columns op

https://blerilleshi.wordpress.com

https://www.facebook.com/Bleri.Lleshi

@blerilleshi