De Façadeklacher: Vrolijke vrienden in een vrolijke partij, de N-VA en wij

Fundamenteel gelukkig, dat is Liesbeth Homans. Net als haar voorzitter, die fundamenteel vrolijk is. De N-VA is dan ook een vrolijke bende. Als het geen guitigheden zijn die de Vlaams-Nationale Vrienden (VNV) verzinnen, dan is het wel een kwinkslag van de voorzitter in de pers. Zuur, dat niet. Nooit.

Vrijheid, blijheid, dat is de N-VA vandaag. Homans lijkt niet liever dan het te willen benadrukken. Ze zijn niet traditioneel, geen Mossel-nationalisten (wat een vreselijk cliché, zeg) maar jong, dynamisch en open. Met waarden en normen, dat wel, dat spreekt. Het dubbelinterview van Homans samen met Antwerpenaar en guitig-conservatief-acteur Sven De Ridder in het Weekendmagazine van de Standaard, past mooi in de electorale strategie van de N-VA. Deze behelst blijkbaar ongeveer drie vette Powerpoint slides. (1) Nationalisme-met-een-twist (2) vrolijke vrienden en (3) gezond verstand.

Nationalisme-met-een-twist, wat moeten we daar onder verstaan? Het dubbelinterview schijnt er gelukkig een licht op. In de aanloop naar 2014 wordt elke bedreigende overtoon geschrapt uit het N-VA-nationalisme. Zij zijn geen traditionele Vlaams-nationalisten met vlag, wimpel en trommel. Al kan er bij Homans nog een knipoog af. Haar Vlaams gevoel heeft ze niet vanuit het nest meegekregen, maar: “Bij mij is het begonnen in mijn studie Geschiedenis, met de begeesterende vakken van professor Herman Van Goethem onder meer over de repressie”. Niet dat de N-VA traditioneel is, maar een zijdelingse opmerking over de amnestie-beweging is nog geen brug te ver. Knipoog, schouderklop. Het is niet zozeer dat Liesbeth tranen in de ogen krijgt bij de Leeuw, maar kom, dat liedjes zingen is wel plezant. Kermis-nationalisme, quoi.

Met dat Kermis-nationalisme zijn we uiteraard nog niet klaar. Vrolijk, blij en ludiek. Dat is Vlaanderen in de 21ste eeuw. Onze Bourgondische natuur nog even in het uitstalraam geplaatst. De N-VA is ook vrolijk. In het interview wordt de groep superplezant genoemd. Homans is trouwens geen zure bitch, ze probeert namelijk “van elke dag iets leuks te maken”. Jawel, Homans is fundamenteel gelukkig. Het thema ligt er vingerdik op. De N-VA is niet meer de zure, contraire partij waarvoor ze versleten werd. Net omdat ze zo vrolijk en open zijn, hoeven we hen niet al te serieus aan te pakken wanneer ze het gezond verstand laten spreken. De waarheid komt uit de mond der dwazen, niet?

En harde waarheden, daar wilt men het wel over hebben. Na vijf pagina’s human interest mag het racisme ook eens aan bod komen. Is er nog veel racisme in Antwerpen, vraagt de journalist, zonder sturen. Homans minimaliseert. Niet enkel dat, geen twee zinnen verder gaat het al over ‘omgekeerd racisme’. De blanke ziel wordt blootgelegd. Zijn zij het die moeten boeten voor hun vaders’ zonden? En daarenboven, Mohammed is zelf een vuile racist. Slachtofferschap troef. Er is “veel minder (racisme) dan we zelf denken”. Inderdaad, Vlaanderen is te zelfkritisch en ziet spoken. Als Chika Unigwe België als structureel racistisch bestempelt, dan weet ze niet waarover ze het heeft. Sven De Ridder, socioloog-in-zijn-vrije-tijd valt bij: “In films heb ik racisme gezien, ja. Maar daarbuiten niet, nee.” Het Vlaams Blok was waarschijnlijk slechts een product van mijn verbeelding. Gelukkig maar! Homans schuwt zelfs de grote woorden niet: “Jullie doen alsof het een gruwel is, een misdaad tegen de menselijkheid”. En dat moeten we allemaal erkennen, racisme is niet zoals een hoofddoek opzetten. Ted Bwatu zorgde onlangs voor ophef toen hij het racisme in de Scheldestad aan de kaak stelde, maar dankzij De Ridder en Homans weten we gelukkig beter. Ted, jongen, het is niet alsof je gepest werd op school, want dat is pas erg, zo weet Homans in hetzelfde interview. Grow a pair, boy.

Ook de diepe filosofische wortels van Homans’ conservatisme worden blootgelegd voor Vlaanderen. In twee woorden: elementaire beleefdheid. Homans weet dat we omsingeld zijn door nihilisten, en die geven om niets Lebowski. Normen en waarden, dat is niet hip. In tegenstelling tot Mertens, Janssens en de geitenwollensokkenbrigade, die zich blijkbaar bezigen met bejaarden een pootje te lappen, staat Homans wel op wanneer grootmoeder de tram neemt. Zij zet zich niet op de leuning van de bank. Op leuning zitten, dat is voor socialisten. Respect hoeft niet altijd door de anti-racisme beweging gekaapt te worden.

Het moge duidelijk zijn. In 2014 wordt de N-VA een vrolijke partij die Vlaanderens’ gebreken met de mantel der liefde zal bedekken. Racisme en uitsluiting, dat is zo erg nog niet. Waar het wringt, dat zijn de waarden en normen. Een kat een kat noemen, een neger een neger en niet spugen op de stoep. Als we daar al mee kunnen beginnen is voor conservatief Vlaanderen de trein goed vertrokken. Over de economische koers gelukkig nog geen woord, daar wordt immers niemand vrolijk van.

Nathaniël Bovin is columnist. Zijn column De Façadeklacher verschijnt maandelijks op Bleri Lleshi’s blog.

http://nbovin.wordpress.com

Twitter @nbovin

Volg de columns op

https://blerilleshi.wordpress.com

https://www.facebook.com/Bleri.Lleshi

@blerilleshi