Μόνο μια κοινωνική και αλληλέγγυα Ευρώπη έχει μέλλον

Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί παραμένουν πιστοί στη νεοφιλελεύθερη πολιτική ενώ μόνο μια κοινωνική και αλληλέγγυα Ευρώπη έχει μέλλον.

Οι Βρυξέλλες: η καρδιά της Ευρώπης

Γράφω αυτό το κείμενο στις Βρυξέλλες, την καρδιά της Ευρώπης. Όπως σε τόσες Ευρωπαϊκές χώρες και πόλεις, υπάρχει κρίση και εδώ. Η πραγματικότητα στις Βρυξέλλες μοιάζει με αυτήν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ένας στους τρείς κατοίκους των Βρυξελλών ζει στην φτώχεια. Η ανεργία είναι πάνω από 20% και σε μερικές περιοχές η ανεργία στους νέους υπερβαίνει το 50%. Πάνω από το 25% των μαθητών αφήνουν το σχολείο, και τα προβλήματα υγείας και στέγασης των κατοίκων αυξάνονται. Ακόμα και στην καρδιά της η Ευρώπη είναι άρρωστη και αδύνατη.

Βαθιάκόκκινανούμερα

Η Ευρώπη βρίσκεται σε μία από τις βαθύτερες κρίσεις του τελευταίου αιώνα. Αυτό που ξεκίνησε σαν οικονομική κρίση εξελίσσεται σε μια κρίση της οικονομίας και της κοινωνίας. Για το 2013 προβλέπεται μια επισιτιστική κρίση και μια ενεργιακή κρίση είναι επίσης κοντά. Ας μην ξεχάσουμε μια κλιματική κρίση, γιατί τα δισεκατομμύρια σε ζημιές από τον κυκλώνα Σάντυ είναι ένα σήμα της φύσης. Ο πλανήτης μας δεν αντέχει άλλο, αλλά εμείς επιμένουμε να το αρνούμαστε.

Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Από τότε που κάναμε μετρήσεις, η ανισότητα δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη. Κατά τα πιο πρόσφατα νούμερα της Eurostat στην Ευρωζώνη υπάργουν πάνω από 18 εκατομμύρια άνεργοι. Είναι τα πιο υψηλά νούμερα μετά το 1995. Στις χώρες του νότου της Ευρώπης τα νούμερα της ανεργίας είναι καταστροφικά. Επίσης αυξάνεται η φτώχεια. Σχεδόν το 25% του Ευρωπαϊκού πληθυσμού βρίσκεται σε κίνδυνο να ζει μια ζωή της φτώχειας.

Παντού στην Ευρώπη χιλιάδες άνθρωποι χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποί δεν ανήκουν πλέον πια στην αστική ή στην εργατική τάξη. Καταλήγουν στην φτώχεια. Αδυνατούν να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Η διαμεσολαβήσεις του χρέους αυξάνονται ραγδαία.

Όχι μόνο οι εργάτες υποφέρουν. Η μεσαία τάξη μειώνεται και αν συνεχιστεί η σημερινή τάση, κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Κινούμαστε σε μια κοινωνία με δυο ομάδες: μια μικρή ελίτ πλουσίων και μια μεγάλη τάξη φτωχών.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Το παράδειγμα προς μίμηση για την Ευρώπη: η Γερμανία. Οι Γερμανοί έχουν όλο και περισσότερο πλούτο. Αλλά είναι κυρίως οι πιο πλούσιοι Γερμανοί που γίνονται πλουσιότεροι.. Το πλουσιότερο 10% κατέχει πάνω από το μισό του συνόλου του Γερμανικού πλούτου, το φτωχώτερο μισό (50% του πληθυσμού) κατέχει μόνο 1%.

Η ανθρώπινη πραγματικότητα

Πίσω από τα νούμερα βρίσκονται οι άνθρωποι.Στις εποχές της κρίσης είναι οι πιο αδύνατοι που υποφέρουν περισσότερο. Αρκεί να κοιτάξουμε την κατάσταση των φτωχών, των αστέγων, των γέρων και των μεταναστών στις χώρες που χτύπησε η κρίση πιο πολύ. Υπάρχει απελπισία παντού.

Η κρίση δημιουργήθηκε από μια μικρή ελίτ πού ήθελε να βγάζει συνεχώς περισσότερο κέρδος και που δεν δίσταζε να κάνει ανεύθυνη κερδοσκοπία και άλλα εγκληματικές πράξεις. Είναι οι μέτοχοι, οι ‘κορυφαίοι διευθυντές’ τους, οι τράπεζες, οι νεοφιλελεύθεροι διεθνείς οργανισμοί και οι πολιτικοί που ευθύνονται κυρίως. Κανένας απ’αυτούς πληρώνει σήμερα για την κρίση.

Είναι κυρίως οι εργαζόμενοι που πληρώνουν για την κρίση. Στο Βέλγιο 1000 άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους κάθε μήνα. Πρόσφατα ήταν 10.000 μονομιάς όταν αποφάσησε να κλείσει το εργαστάσιο της η πολυεθνική αυτοκινητοβιομηχανία Ford Motor Company. Αυτοί που δεν χάνουν τη δουλειά τους, δέχονται μια μείωση μισθού μέχρι ένα εξευτελιστικό επίπεδο. Αρκεί να κοιτάξεις τους μισθούς των εργαζομένων και δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, Ισπανία ή Πορτογαλία. Ή των εκατομμυρίων εργαζομένων φτωχών της Γερμανίας. Στην Ιταλία η τρόικα (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) διέπραξε ένα πραξικόπημα και διόρισε έναν πρωθυπουργό που εκτελεί την ατζέντα της. Η διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ απαιτεί πρόσφατα μια διαρθρωτική αλλαγή στη Βελγική εργασιακή αγορά γιατί δεν είναι αρκετά νεοφιλελεύθερη κατά τη γνώμη της. Παρά την παρατήρησή της ότι οι αριθμοί ανεργίας είναι «κάπως χαμηλοί».

«Δεν υπάρχει άλλη επιλογή» είναι η εξήγηση των πολιτικών μας. Η επιλογή είναι ξεκάθαρη: αυτοί που δεν δημιούργησαν την κρίση να την πληρώσουν ώστε να γίνει η ελίτ της εξουσίας πιο πλούσια και ισχυρή.

Εν τω μεταξύ οι εργαζόμενοι χάνουν όλο και περισσότερο τα δικαιώματά τους και καταλήγουν να είναι ευέλικτες δυνάμεις που αντικαθιστούνται εύκολα, χωρίς να έχουν καμία αξία. Οι επιχειρήσεις πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, εντός επιχείρησης, καθώς και με άλλους εργαζόμενους παντού στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πιο σημαντικός στόχος τις ΕΕ είναι να γίνει «η πιο ανταγωνιστική αγορά του κόσμου». Ο ανταγωνισμός είναι μία από τις κεντρικές αξίες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού

Οι εργαζόμενοι δεν είναι πια σίγουροι για τις δουλειές τους. Κανένας απ’αυτούς. Ούτε αυτοί που μόλις μπαίνουν στην αγορά εργασίας. Ούτε αυτοί που βρίσκονται στη μέση της καριέρας τους και ούτε αυτοί που κοντεύουν να πάρουν τη σύνταξή τους. Αυτό που έχτισαν για χρόνια οι εργαζόμενοι, και αυτό που έχουν πληρώσει, το ασφαλιστικό σύστημα σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, καταστρέφεται και εμείς είμαστε αδύναμοι θεατές.

Η απεργία είναι ένα καθήκον

Βλέποντας τα γεγονότα, τους αριθμούς και την πραγματικότητα στην Ευρώπη, είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι μόνο απαραίτητη η δράση, είναι επίσης μια ευθύνη που πρέπει να λάβουμε επειγόντως  για τους ανθρώπους τώρα και τις μελλοντικές γενιές.

Τα συνδικάτα σήμερα έχουν να παίζουν έναν σηματικό ρόλο, όπως και στο παρελθόν. Είναι στα χέρια των συνδικάτων παντού στην Ευρώπη να κάνουν αυτό που είναι ο σκοπός τους: να αντιπροσωπεύουν τους εργαζόμενους στη χώρα τους και να δείχνουν αλληλεγγύη στους εργαζόμενους στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Η καπιταλιστική ελίτ έχει σαν κυριότερη αξία τον ανταγωνισμό. Η αλληλεγγύη ανήκει στα συνδικάτα, ανεξάρτητα από την πολιτική κατεύθυνσή τους.

Τα συνδικάτα πρέπει να σηκωθούν και να δείχνουν ότι δεν δέχονται πια τη σημερινή κοινωνική κατεδάφιση. Πολλά από τα κοινωνικά δικαιώματα που έχουμε σήμερα, ξεκινώντας με το δικαίωμα απεργίας, κόστιζαν αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Τα συνδικάτα πρέπει να υπερασπίζουν αυτούς που δούλευαν χρόνια και τώρα δεν είναι πια σίγουροι για τη σύνταξή τους. Αυτοί οι άνθρωποι βοηθούσαν να χτίσουν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και έχουν το δικαίωμα να το απολαύσουν. Τα συνδικάτα πρέπει να δρουν και για τα παιδιά τους, τους νέους. Είναι μια γενεά που έχει ξεγελαστεί από τις πολυεθνικές και από τους πολιτικούς με υλισμό και κατανάλωση, αλλά που έχει λίγες προοπτικές για το μέλλον σε ότι αφορά εργασία, υγειονομική περίθαλψη, συντάξεις και κοινωνική κινητικότητα.

Για μια κοινωνική και αλληλέγγυα Ευρώπη

Σ’αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο όλοι ή εργαζόμενοι –θέλοντας και μη- είναι συνδεδεμένοι στον αγώνα τους. Και παρά το γεγονός ότι η συνεργασία δεν είναι εύκολη υπόθεση, σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ο αγώνας κατα της αντικοινωνικής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε εθνικό και διεθνές (Ευρωπαϊκό) επίπεδο μπορεί να ληθεί μόνο με ενότητα για να έχει μια πιθανότητα επιτυχίας.

Όπως το λέει το σύντομο και δυνατό σύνθημα του σοσιαλιστικού συνδικάτου στο Βέλγιο: «Όλοι μαζί δυνατοί». Είναι στα χέρια των συνδικάτων να είναι αλληλέγγυοι, να ενωθούν να να ακουστεί η φωνή τους σε όλη την Ευρώπη στις 14 Νοεμβρίου. Τη κρίση και τα αποτελέσματά της τα καταλαβαίνουμε καθημερινά. Ας αντηχεί δυνατά η φωνή των εργαζομένων, της αντίστασης, για μια κοινωνική και αλληλέγγυα Ευρώπη για μία μέρα

Ο BleriLleshi είνα πολιτικός φιλόσοφος, ακτιβιστής και παραγωγός ντοκυμαντέρ

Μετάφραση από τα Αγγλικά στα Ελληνικά από Bruno Tersago

https://blerilleshi.wordpress.com

https://www.facebook.com/Bleri.Lleshi

Twitter @blerilleshi