De littekens van migratie

Door de crisis die Europa in haar greep heeft, geraakt het thema asiel en migratie in vergetelheid. Nochtans zijn de asielzoekers één van de groepen die het hardst worden getroffen. Een portret.

Jamal Jaoudi is 20. Op zijn elfde besloot hij het geluk elders in de wereld te zoeken. De uitzichtloosheid en armoede bij hem thuis kon hij als kind niet langer verdragen. Op een dag verstopte hij zich onder een vrachtwagen op weg naar het Westen. Nadien bracht hij eerst vijf jaar door in de straten van Spanje op zoek naar werk om te kunnen overleven.

Na vijf jaar Spanje besloot hij verder te trekken. De crisis van 2008 had Spanje hard getroffen, dus moest hij ergens anders zijn kansen grijpen. Op zijn 16de belandde Jamal in België. De hoop dat het beter zou gaan was groot. Het bleek een valse hoop.

Op 8 maart 2012, na 55 dagen hongerstaking, greep hij naar een naald en naaide zijn mond dicht. Hij was moe, zijn woorden waren op en dit was een laatste poging om aandacht te vragen voor de onmenselijke situatie waarin hij en vele anderen zich bevinden.

Net voordat hij zijn mond dichtnaaide schreef hij een brief waarin hij vraagt om een verblijfsvergunning van één jaar en een arbeidskaart C zodat hij legaal kan werken in ons land. Na bijna tien jaar op straat leven heeft hij er genoeg van. Jamal schrijft in zijn brief: “We willen niet meer leven in een doodlopend straatje. Ik wil niet leven als een dier. Er zijn hier 23 mensen die, na 55 dagen hongerstaking, nog steeds lijden. Dat is onrechtvaardig, en daarom naai ik mijn mond toe. We willen enkel het recht op een waardig leven en de erkenning dat wij mensen zijn.”

Na 55 dagen hongerstaking hebben ze nog niemand gezien of gehoord van de bevoegde instanties in ons land. Een aantal mensen, zoals de Brusselse priester Daniel Alliët, de huisarts Rita Vanobberghen en een groep studenten van de VUB, zijn de enigen die de hongerstakers op één of andere manier proberen te steunen.

Waar blijven al die organisaties die zich inzetten voor asielzoekers en voor mensenrechten? Waar blijven de professoren en de rector van de VUB? Waar blijft de verontwaardiging van de andere studenten, van andere mensen? En vooral: waar blijft de bevoegde staatssecretaris, Maggie De Block?

De staatssecretaris liet via een kort berichtje weten ‘niet buiten de wet te zullen treden’.

Welke wet, mevrouw De Block? U zal het ongetwijfeld niet hebben over de internationale wetten noch over de Europese wetten, want die bent u aan het overtreden. De afgelopen maanden is België meermaals veroordeeld door Europa voor schending van de mensenrechten. Asielzoekers worden in ons land als uitschot behandeld.

Neen, mevrouw de staatssecretaris, u heeft het niet over die wetten. U spreekt  al over die nieuwe constructies die u samen met uw partij hebt opgesteld, onder druk van extreemrechtse partijen zoals het Vlaams Belang en de NV-A. Die wetten hebben maar één doel: mensen niet respecteren in hun rechten. Mensen uitsluiten. ‘Hoe meer mensen vertrekken, hoe beter.’ Dit zijn uw woorden, mevrouw.

In de nieuwe nota ‘asiel en migratie’ toonde u dat u geen visie heeft op het thema. Ik vind dat verontrustend want, willen of niet, uw baan is (letterlijk en figuurlijk) van levensbelang  voor duizenden mensen die in ons land verblijven en voor diegenen die hier nog terecht zullen komen.

Om asiel en migratie enigszins in goede banen te leiden is er iemand nodig die competent is en die kennis van zaken heeft. Vooral als men weet dat de kern van het probleem is dat ons asielbeleid onmenselijk en onrechtvaardig is.

Pleiten voor een menselijk asielbeleid is niet hetzelfde als zeggen: “Kom maar allemaal naar hier”. Dat is een ridiculisering van het debat die toont dat op dit moment één denken domineert: dat van hard optreden en van uitsluiten van de asielzoekers. En daarin  is het beleid geslaagd. Bijna 11.000 asielzoekers belandden op straat in de afgelopen twee jaar.

Kortom, er is nood aan een humaan en rechtvaardig asiel- en migratiebeleid voor alle mensen die vandaag op ons grondgebied verblijven. De overheid moet die verantwoordelijkheid opnemen, terwijl andere instanties en organisaties allerhande kunnen zorgen voor ondersteuning.

‘Recht op een waardig leven en erkenning dat we mensen zijn’ is wat Jamal vraagt. Hij heeft er recht op. Hopelijk verkrijgt hij dat recht voor het te laat is. Indien niet, mevrouw De Block, bent u als staatssecretaris voor asiel en migratie de hoofdverantwoordelijke. Zoals u vandaag al verantwoordelijk bent voor de littekens die hij voor de rest van zijn leven zal dragen.

Bleri Lleshi is politiek filosoof

Copyrights foto @ De Moeial

https://blerilleshi.wordpress.com
https://www.facebook.com/Bleri.Lleshi