Het is nu aan de kiezer

België is een record rijker. Officieel zijn we voorbij de grens van de langste formatie uit de Europese geschiedenis en het zou ons niet verbazen als we binnenkort het wereldrecord in het vizier krijgen. Gezien de huidige politieke realiteit kan men terecht een aantal vragen stellen. Om te beginnen: heeft het nog zin om te onderhandelen? Een noodregering of het toekennen van meer bevoegdheden aan de huidige regering: hoe democratisch is dat? Het been stijf houden: in een totale impasse? Verkiezingen, zou je denken, maar niemand vraagt er naar, want met het polariserende discours dat de laatste jaren het hele land in zijn greep heeft, kunnen we goed inschatten wat de resultaten zullen zijn.

Spelletjes

Op 13 juni heeft de kiezer gestemd met de hoop om nu eindelijk tot oplossingen te komen. De kiezer is bedrogen uitgekomen want er is nog lang geen oplossing in het zicht en als die er komt, hoe lang zal die het volhouden? Diezelfde kiezer wordt nog dagelijks belazerd door de huidige politieke partijen als ze zeggen in het belang van de kiezer en de democratie te handelen. Dit samen is voor deze partijen voldoende om langdurige en kinderachtige politieke en –mediaspelletjes voort te zetten.

De wens van de kiezer

Heeft de meerderheid van de kiezers dit gevraagd? Ik denk het niet. Heeft men een duidelijke stem gegeven voor het idee van een onafhankelijk Vlaanderen? Ook niet. Heeft de kiezer gevraagd dat men in Vlaanderen beter wordt ten koste van de Brusselaar of de Waal? Of heeft de Waal gestemd dat zij en de Franstaligen beter worden ten koste van de Vlaming, de Nederlandstaligen? Ik denk het niet. De volgende vragen dienen zich aan: waarom polariseren de huidige politici het discours op een dergelijk manier dat Vlamingen, Brusselaars en Walen constant tegen elkaar opgezet worden? Waarom verkondigt men nog steeds lage, clichématige beelden over de ander als profiteur, lui, nationalist, achterlijk…? Is dit waar de kiezer naar heeft gevraagd? Aan u beste kiezer om hierop te antwoorden.

Op 13 juni is gestemd voor grondige hervormingen en oplossingen die alle burgers van dit land samen beter maken. Van Essen, Eupen tot een met Gouvy. Wat is er mis mee om bij deze hervormingen solidair te zijn met de groepen die het moeilijker hebben op dit moment? Neem nu het struikelblok: Brussel. Als de situatie in Brussel verbetert, zullen behalve de Brusselaars, ook de Vlamingen en de Walen hier bij gebaat zijn. Hoe sterker elke entiteit staat, hoe sterker het geheel. Om dit te bereiken heb je solidariteit nodig. Jammer genoeg is solidariteit vandaag voor velen een scheldwoord geworden. Zo erg is het discours verziekt.

Achteruitgang

Op dit moment ziet het er niet bepaald rooskleurig uit. De verschillende landsdelen verzwakken. Het land gaat steeds meer achteruit ook al ontkent de huidige overheid dit in alle tonen. Maar kijk naar de staatsschuld, de armoedecijfers, de economie, de besparingen, het aantal faillissementen, de mensen krijgen het steeds moeilijker om huur, kosten en schulden te betalen.

Hoe lang nog gaat de kiezer dit pikken? Hoe lang gaat de kiezer onmachtig toekijken terwijl de welvaart in zijn eigen dorp, stad afbrokkelt? Terwijl het steeds moeilijker wordt om met de ander (landgenoot) oog in oog te komen, gezien we dagelijks worden volgepropt met de meest waanzinnige stereotypes over elkaar? Hoe lang nog gaat de kiezer versuft worden door verdelend en stigmatiserend links-rechts, allerslimste-allerhardste betoog?

Het is tijd dat de kiezer opstaat en nogmaals aan de huidige politici duidelijk maakt waar hij om heeft gevraagd. In weinig westerse landen zou dit toelaatbaar zijn. In Italië waar clowns zoals Berlusconi aan de macht staan, worden constant burgerbewegingen en betogingen georganiseerd, die de stem van de burger laten horen. Vooral de studenten spelen hier een belangrijke rol. Ook in ons land zijn de eersten die moeten opstaan de jongeren, want hun toekomst is in de handen van populistische politieke avonturiers. Het wordt tijd dat de kiezer in dit land in actie komt en zich niet laat misbruiken door poppenpolitici.

Op straat

Behalve door op straat te komen kan ook op een andere manier actie gevoerd worden door bijvoorbeeld lokale ontmoetingen te organiseren. Een soort staten-generaal dient zich aan waar de kiezers hun stem laten horen. De middenveldorganisaties (vakbonden, federaties, bewegingen…) kunnen hier een rol spelen door deze acties te ondersteunen. Sociale, economische en culturele actoren moeten zich samen organiseren en duidelijk maken dat ze deze taferelen beu zijn. De politici die wij gekozen hebben om de problemen aan te pakken zitten te luieren en zich vet te mesten, terwijl de strijd van de gewone man om rond te komen op het einde van de maand steeds harder wordt. Als de politici falen om iets te doen met de stem die ze van de kiezer hebben gekregen dan is het aan de kiezer om zich politiek te engageren. Dit is in zijn belang en in het belang van de democratie.

Bleri Lleshi is Brussels filosoof en documentairemaker

 

Uit: http://www.deredactie.be 11-01-11